APTECZKA PIERWSZEJ POMOCY EMOCJONALNEJ

to program profilaktyki uniwersalnej i promocji zdrowia realizowane w naszej placówce. Gdy coś nam dolega sięgamy do apteczki pierwszej pomocy medycznej. A jak możemy pomóc sobie lub komuś, kto czuje się zraniony, czy przeżywa trudne momenty? Podczas spotkań wspólnie z uczniami zastanawiamy się, co jest ważne dla zdrowia emocjonalnego i dobrego funkcjonowania, dzieci tworzą i wyposażają swoje Apteczki. Uczymy dzieci optymizmu i radzenia sobie z przeciwnościami.

Program jest adresowany do dzieci w wieku 8-12 lat.

Nauczyciele - realizatorzy prowadzą zajęcia omawiając następujące zagadnienia:

1. Apteczka skarbów - jak leczyć rany duszy?

2. Optymizm - myśl pozytywnie, wtedy jest łatwiej!

3. Przyjaźń - okazuj miłość i przyjaźń!

4. Kreatywność - ucz się całe życie, odkrywaj i wzmacniaj swoje talenty!

5. Wytrwałość - nie poddawaj się, sukces w życiu to bieg na długi dystans!

6. Zdrowie fizyczne - dbaj o zdrowie i ćwicz codziennie – to poprawia samopoczucie!

7. Szczerość - nie komplikuj niepotrzebnie swojego życia!

8. Życzliwość - próbuj zrozumieć i wspierać innych!

9. Wdzięczność - okazuj wdzięczność za wszystko, co cię spotyka!

10. Marzenia - wyznaczaj sobie cele i podążaj za marzeniami!

Celem programu APTECZKA PIERWSZEJ POMOCY EMOCJONALNEJ jest rozwijanie w dzieciach podstawowych umiejętności społecznych i emocjonalnych oraz przygotowanie do radzenia sobie z trudnościami.

Korzystając z założeń psychologii pozytywnej, sformułowanych przez amerykańskiego psychologa Martina E. P. Seligmana, przyjęto, że optymizmu można się nauczyć, a postawa optymizmu może prowadzić do szczęśliwego i satysfakcjonującego życia. Realizacja programu powinna przyczynić się do rozwijania w dzieciach umiejętności radzenia sobie ze stresem i trudnościami poprzez budowanie pozytywnych przekonań, wiary w siebie i zrozumienia dla innych. Apteczka Pierwszej Pomocy Emocjonalnej jest potrzebna, by pomóc nie tylko leczyć rany duszy, ale również by odzyskać dobry humor, nadzieję i nabywać odporność psychiczną. Chcemy uczyć dzieci optymizmu, wiary we własne siły i umiejętności radzenia sobie z trudnościami.

Więcej informacji o programie można znaleźć na stronie www.pozytywnaedukacja.pl

..........................................................................................................................................................................................

Drogi Rodzicu,
przekazuję garść informacji, jak rozwijać inteligencję emocjonalną dziecka:

Co robić, aby wspierać rozwój emocjonalny dziecka?

1. Nazywać swoje emocje (dziecko, widząc jak rodzic nazywa swoje stany emocjonalne uczy się je
rozpoznawać także u siebie, np. “Cieszę się, że niedługo jedziemy na wakacje”, Złości mnie, że
pobrudziliście podłogę, którą właśnie umyłam”).
2. Akceptować emocje dziecka (nie mówimy: “Nie płacz, nic się nie stało, nie przesadzaj”, gdy dziecko
przeżywa trudną sytuację. Akceptujmy, że może się złościć czy bać (natomiast nie okceptujemy bicia
czy innych krzywdzących sposobów rozładowywania złości).
3. Oswajać tematykę emocji, np. poprzez zabawę, rozmowy o uczuciach bohaterów bajek/książek.
4. Uczyć dziecko skalowania emocji i testować sposoby radzena sobie z nimi (aby np. potrafiło
odróżniać lekkie zdenerwowanie od gniewu I potrafiło zapanować nad emocjami, zanim “wybuchną”)
.
5. Zacząć od siebie (jeśli rodzic akceptuje swoje emocje I potrafi sobie radzić z tymi trudnymi, dziecko
bedzie ego naśladować).

Czego unikać?

1. Obarczania dzieci odpowiedzialnością za swoje emocje (nie mówimy - “Jeśli nie zjesz, bedzie mi
bardzo przykro” - bo to szantaż emocjonalny)
2. Umniejszania odczuć dziecka, mówiąc: “Nic się nie stało!”
3. Traktowania emocji jako tematu tabu.

Więcej ciekawych podpowiedzi na temat wspierania rozwoju emocjonalno-społecznego dziecka
można znaleźć w książce “Czas relacji” Joanny Węglarz i Doroty Bentkowskiej.

Drogi Rodzicu,
przekazuję garść informacji, jak rozwijać inteligencję emocjonalną dziecka:

Co robić, aby wspierać rozwój emocjonalny dziecka?

1. Nazywać swoje emocje (dziecko, widząc jak rodzic nazywa swoje stany emocjonalne uczy się je
rozpoznawać także u siebie, np. “Cieszę się, że niedługo jedziemy na wakacje”, Złości mnie, że
pobrudziliście podłogę, którą właśnie umyłam”).
2. Akceptować emocje dziecka (nie mówimy: “Nie płacz, nic się nie stało, nie przesadzaj”, gdy dziecko
przeżywa trudną sytuację. Akceptujmy, że może się złościć czy bać (natomiast nie okceptujemy bicia
czy innych krzywdzących sposobów rozładowywania złości).
3. Oswajać tematykę emocji, np. poprzez zabawę, rozmowy o uczuciach bohaterów bajek/książek.
4. Uczyć dziecko skalowania emocji i testować sposoby radzena sobie z nimi (aby np. potrafiło
odróżniać lekkie zdenerwowanie od gniewu I potrafiło zapanować nad emocjami, zanim “wybuchną”)
.
5. Zacząć od siebie (jeśli rodzic akceptuje swoje emocje I potrafi sobie radzić z tymi trudnymi, dziecko
bedzie ego naśladować).

Czego unikać?

1. Obarczania dzieci odpowiedzialnością za swoje emocje (nie mówimy - “Jeśli nie zjesz, bedzie mi
bardzo przykro” - bo to szantaż emocjonalny)
2. Umniejszania odczuć dziecka, mówiąc: “Nic się nie stało!”
3. Traktowania emocji jako tematu tabu.

Więcej ciekawych podpowiedzi na temat wspierania rozwoju emocjonalno-społecznego dziecka
można znaleźć w książce “Czas relacji” Joanny Węglarz i Doroty Bentkowskiej.

...........................................................................................................................................................................................

DLA RODZICÓW

.................................................................................................................................................

Drodzy Rodzice, przekazuję garść informacji dotyczących tego, jak wspierać przestrzeganie norm społecznych przez dzieci.To Rodzice są pierwszymi i najważniejszymi nauczycielami - tłumaczą dziecku, jak należy się zachować w różnych miejscach, z nimi dziecko spędza najwięcej czasu.

CO ROBIĆ?

1. Uczyć norm grzecznościowych przez przykład osobisty (witanie się, żegnanie, proszenie, dziękowanie, przepraszanie) – dzieci uczą się przez obserwację i naśladownictwo, a nie przez teoretyczne omawianie zasad i kodeksów. W ten sposób normy grzecznościowe staną się dla nich nawykiem (jak mycie zębów :-) ). Ważne jest tu także modelowanie przepraszania – jeśli rodzic potrafi się przyznać, że popełnił błąd, daje przykład szacunku do drugiej osoby i pokazuje, jak można wybaczać sobie wzajemnie.

2. Stwarzać okazje do czekania (adekwatnie do wieku dziecka) – dzieci są z natury impulsywne i niecierpliwe, co wynika z niedojrzałości układu nerwowego. Przydatne jest tu granie z dzieckiem w gry planszowe, robienie czegoś naprzemiennie, np. jedna osoba coś rysuje, a druga odtwarza jej rysunek.

3. Przygotowywać dzieci na nowe sytuacje – sami często nie wiemy, jak się zachować w nowym, nieznanym sobie miejscu. Dobrą pomocą są książeczki, opowiadające np. o wizycie u lekarza, w bibliotece, zachowaniu na urodzinach. Można także podczas zabawy z dzieckiem odgrywać scenki pomocne w przygotowaniu się do nowej sytuacji.

4. Stwarzać okazje do interakcji z rówieśnikami – przebywając z rówieśnikami dzieci uczą się przestrzegania zasad, czekania na swoją kolej, używania norm grzecznościowych. Z uwagi na to, że ich kompetencje społeczne są niższe niż dorosłych, w przypadku konfliktu lub niesprawiedliwości dorosły może zamodelować sposób rozwiązania trudnej sytuacji.

CZEGO UNIKAĆ?

1. Przypominania o stosowaniu norm społecznych w sposób, który może zawstydzić dziecko – np. lepiej powiedzieć dyskretnie: “Pamiętaj o przywitaniu się z Panią Matyldą”, zamiast zawstydząć dziecko przy wszystkich słowami “No i co się mówi do pani?”.

2. “Wrzucania” dzieci nieoczekiwanie w nowe sytuacje – np. rodzic pod pretekstem wyjścia na plac zabaw, skręca do punktu szczepień. Uniemożliwiamy w ten sposób dziecku przygotowanie na to, co je czeka i zmniejszmy zaufanie do nas.

3. Izolowania dzieci od rówieśników. Czasami w miejscach publicznych dzieci zachowują się nieodpowiednio, co wpływa także na nas – na to, jak sądzimy, że jesteśmy oceniani przez innych ludzi oraz na nasze poczucie kompetencji jako rodziców. Jednak dzieci ze względu na to, że są impulsywne, mają małe zdolności do regulacji własnych emocji, będą się zachowywać niezgodnie z normami społecznym, nawet jeśli wkładamy dużo wysiłku w uczenie ich norm społecznych. Bądźmy zatem wyrozumiali zarówno dla dzieci, jak i dla siebie jako rodziców w procesie uczenia ich zasad zachowania się – zarówno w domu, jak i miejscach publicznych. Artykuł powstał na podstawie książki “Czas relacji, czyli wspieranie rozwoju społeczno-emcjonalnego dziecka” Joanny Węglarz i Doroty Betkowskiej.